Linggo, Oktubre 20, 2013

ANG MATINDING PINAGDAANAN NI APIONG

ANG MATINDING PINAGDAANAN NI APIONG

Si Albert Patrick Ian Oscar Nathaniel Guerrero o mas kilala sa tawag na “APIONG” ay isang binatang nag-aaral sa University of Novaliches at kumukuha ng kursong Criminology. Ito ang kursong ipinakuha sa kanya ng kanyang ama sapagkat gusto niyang maipagpapatuloy ng anak ang kanyang naudlot na pangarap na maging pulis.

Siya ngayon ay nasa ikatlong taon na ng kurso ngunit pagod na pagod na siyang magpanggap at gusto nang tumigil upang makuha ang gusto niyang kurso na fashion designing. Inakala ng kanyang ama na siya ay isang tunay na lalaki sapagkat kung kumilos ito ay makisig at di malamya, ngunit di alam ng kanyang ama na ang kanyang anak ay may berdeng dugo na nananalaytay sa katawan.

Isang araw, nagkaroon ng practical exam sila Apiong sa isa sa kanilang mga major subject. Ang exam nila ay tungkol sa tamang paghawak at pagpapaaputok ng baril at ang pag asinta ng tama. Takot siyang humawak ng baril lalong-lalo na ang pagpapaputok nito. At ito ang simula ng kanyang matinding pinagdaanan.

Ika-15 ng Marso taong 2021,

Nasa kanyang dormitoryo si Apiong at masayang nakikipag kwentuhan sa kanyang mga kaklaseng babae ng biglang may dumating at nagpahayag ng anunsyo. Ang anunsyo ay tungkol sa magaganap na practical exam ng mga estudyanteng nasa ikatlong taon at kumukuha ng kursong Criminology bukas. Biglang kinabahan si Apiong sapagkat dumating na ang araw na kanyang labis na kinatatakutan. Ang makahawak siya at makapaputok ng baril.

“Hala! Ang saya niyan panigurado. Na excite tuloy ako.” (*u*) Ika ng kaklase niyang babae.

“Ano? Masaya? Gurl, sigurado ka? Nakakatakot kaya yan.”

“Hoy Albert!  Ano bang pinagsasabi mo diyan? Criminology students tayo at kailangan nating matutung humawak at gumamit ng baril. Hindi mo ba alam yun? Hahahaha”

“Sige tawa ka pa. Baka ma bilaukan ka diyan Roberta! Tsk. Alam ko naman yun, eh takot lang talaga ako sa baril.”

“Abay bat ka nag-enroll ng Criminology kung takot ka naman pala sa baril?”  (O.O)

“Gusto ng tatay ko eh.”

“HALA! Bat di mo sinabi sa kanya?”

“Gusto niya kasi tupadin ko yung pangarap niyang maging pulis. Ayaw ko namang mabigo siya sakin.”


Kinabukasan, Ika-16 ng Marso 2021,

Nagtipun-tipon ang mga studyanteng kasali sa magaganap na practical exam. Kasali na dito asn baklang sobrang nanginginig na sa sobrang takot, na pinapakalma naman ni Roberta.

“Girl? Okay kalang ba? Wag mo naman ipalabas yang kabaklaan mo dito te.”

Namumuti ang mga labi ni Apiong habang nanonood sa mga kaklase niyang nakasalang. Animo’y takot na takot ito at naghahanap ng paraan upang di niya magawa ang exam. Ngunit wala siyang nagawa, tinawag na siya upang masimulan niya na ang pagsusulit, sa kasamaang palad, pagtanggap niya ng baril ay bigla siyang hinimatay at nawalan mg malay.

Agad-agad na lumuwas ng Novaliches ang kanyang ama at ina upang makita ang kalagayan ng kanilang anak. Tinanong ng mga magulang ni Apiong ang doctor na tumitingin sa kanya.  Ika nito, nawalan siya ng malay dahil sa nerbyos.

“Hay, akala ko naman kung anong nangyari, nerbyos lang pala! Tsk.”

“Mabuti nalang yun mahal, kaysa naman sa ibang balita ang matanggap natin hindi ba?”

Ilang oras ang lumipas at nagising na si Apiong. Nakita niya ang kanyang mga magulang, at biglang nakaramdam ng takot ng nasulyapan niya ang kanyang ama.

“Anak? Gising kana pala? Anong gusto mong pagkain?”

“Kahit ano nalang poi nay.” Sagot nito sa kanyang ina.

“Sige, ako’y bibili muna ng makakain mo sa labas anak.”

Lumisan na ang kanyang ina, naiwan sila sa kwarto ng kanyang ama.

“Tay?” Panimula ni Apiong sa kanilang usapan.

“Ano bang nangyari sayo at bakit ka sinumpong ng nerbyos? Albert naman oh, napaluwas pa tuloy kami ng nanay mo dito sa Novaliches, akala naming kung ano na ang nangyari sayo.”

“Sorry po tay.”

“Okay lang anak, mag-ipon kana ng lakas upang makabalik ka sa practical exam mo.”

“Tay! Ayaw ko na pung bumalik dun!”

“Ano?”

“Tay, pasensya na po, pero hindi ko po talaga kayang maging pulis. Matagal ko na pung tinatago ito, ngunit wala akong lakas ng loob upang sabihin ito sa inyo.”

“Ano bang ibig mong sabihin?”

“Tay, bakla po ako, ayam ko pong maging pulis, gusto ko pung maging fashion designer baling araw.”

“ANO?! PINAGLOLOKO MO BA AKO?!”

“Hindi po.”

“Tsk! Nahalata ko na dati pa, wag mo na iyang ipagpatuloy anak, hindi kita pipilitin. Sundin mo na ang gusto mo, buhay mo yan, mas alam mo kung ano ang nakabubuti para sayo.”

“Talaga tay? LORD! THANK YOU SO MUCH! DADDY, SALAMAT SO MUCH!”

Nagtatalon sa tuwa si Apiong sapagkat natanggap na siya ng kanyang ama. Agad siyang nag shift ng kurso at tinupad ang matagal niya ng pinapangarap. (^u^)

THE END


Miyerkules, Oktubre 16, 2013

SI BOTCHOKOY

Si Botchokoy, ay kilala sa tawag na Botchok.
Isang batang mahilig mangatok.
Kahit anong bagay, di matiis na di mahawakan.
Sapagkat siya’y lumaki na walang magulang.

Kahit ano’y kaya niyang gawin.
Basta bay may kapalit na pagkain.
Mapagmahal at masunurin.
Ngunit may pagkapikunin.

Masayahing bata si Botchok.
Di niya inda ang buhay niyang marupok.
Basta bay kasama niya ang Diyos panghabang buhay.
Wala siyang paki-alam sa mga bagay-bagay.

Kilalang-kilala si Botchok sa kanilang lugar.
Ang mga tao’y nasisiyahan kung siya’y nasisilayan.
Mabait at kung minsay nakaharap pa sa altar.

Upang magdasal sa Ama na patuloy siyang gabayan.

LOOK AROUND

Everything is Blue.
The colors are so true.
People see the sky through.
Where in the birds can freely flew.

Everything is Green.
Kids are jumping on the bean.
Animals never go thin.
They will never cause that’s mean.

Everything is yellow.
That it’s so hot, it can make you blow.
You can see the water with never ending flows.
That it’s so clear you can even see your toes.

Everything has a color.
God made it using His power.
We should take good care of it.
Cause everyone who sees it is all worth it.

Lunes, Setyembre 23, 2013

WALA LANG YAN


Maraming nagsasabi na ang kaharipan ay isang malaking hadlang.
Hadlang sa mga pangarap na gustong maabot ng karamihan.
Ngunit, may mga taong umunlad naman kahit 
ipinanganak silang mahirap.
Ang kanilang sandata? Determinasyon, sipag, tiyaga at ang hindi 
pagsuko sa bawat pagsubok na dumaan.

Determinasyon upang maabot nila ang mithiin.
Sipag na walang katumbas.
Tiyaga na walang katulad.
At ang hindi pagsuko sa bawat pagsubok na dumaan, 
gaano man kahirap.

Siguro naman kaya nating maabot ang ating mga pinapangarap,
kung magiging pursigido lamang tayo at 
walang katamaran na maiwan sa katawan.
 Hindi hadlang ang kahirapan.
Wala lang yan. :)

Linggo, Setyembre 15, 2013

ONE NEW MESSAGE by Edward Ray Gido Pagaran

The story talks about a young man who gets tired while his mother keeps on sending him a lot of messages during his high school days because his friends tend to bully him every now and then , but eventually, when he stepped to college everything changed. He was leaving alone because he was 150 kilometers away from home. The freedom he was asking for was been given but because he was leaving alone, he couldn't expect anybody can help him rather than himself. Because of that he received messages from his mother and treasured every message he received from her knowing that he couldn't depend on anyone.

...

I chose this story because probably I can relate with it. As for me, I also get irritated when my mother always ask me, where I am, whom I'm with and when is that or what is this. But based from the story that I have read, it somehow touches my heart because I realized that mothers do such things because they love you and they care for you. Surprisingly, I can barely recall some things that I have done wrong too, just like rejecting phone calls and even turning off my phone while my parents are looking for me. It makes me feel guilty and I am wishing and hoping that I will never do it again.

As time goes by, I hope that I will treasure everything my parents are doing for me.They are growing old, and time is running so fast that I would like to make the most of it. Everything has a limitation and has an end and I hope that learning from my mistakes can improve me and can make my parents proud of me. (^u^)

http://dagmay.kom.ph/2013/03/31/one-new-message/#more-2418

Sabado, Setyembre 7, 2013

THE NANKING STORE by Macario Tiu


Its not good to give too much...

This statement I guess indicates what the message of the story The Nanking Store is.People actually thought giving your all to a person special to you is enough to let him/her know that they are special. Thus, for me it's a big 'NO' because too much can cause very bad results.

Linda in the story gives her unconditional love to her husband Peter. Even if her mother in law gave her too much pain and she was not welcome in the Chinese culture, but still she remained strong and she didn't give up despite of the circumstances that she had encountered. 


The family of Peter would like to have a boy as their first born, but the fact that even if they try so hard to have a child, unfortunately, they were not blessed. They accuse Linda that she doesn't fit the standards of Peters family because she is not a Chinese and they do not have the same culture. But despite this accusations Linda remains what an attitude of a woman must have. Having the rights and the privilege to be with the one she loves. 


Giving in too much to make the people around you happy is definitely not good. If ever you cannot give them the things that they would like to have from you, don't force yourself. If they really want you to give it, let them wait. Leave something for yourself. 

Huwebes, Setyembre 5, 2013

WELCOME

VIERNES, IVY D.
Bachelor of Science in Civil Engineering
University of Mindanao
Philippine Literature
12:30 - 1:30
BE 310
Prof. Izza Aima Montederamos